Levo un rato pensando qué poñer...
Sabía que sería un día cheo de emocións... pero non esperaba a invasión que alí tivo lugar. Cando me din de conta, o que ía ser unha máis que cordial e calorosa despedida, e unha emocionante acollida, convertiuse nun fervedoiro de improperios... alí estaba aquel grupo exaltado soltando sapos pola boca e facendo unha grande demostración das consecuencias de non ter recibido unha educación.
Sí... ilusionar a alguén é complicado, complicadísimo... saberse capaz de levar a cabo un traballo, sentir o respaldo de quenes alí estabamos, confiar nas propias capacidades e nas do teu equipo, saber que tomas a decision axeitada... todo iso é terriblemente complicado; sen embargo botalo abaixo, mellor dito, tentar botalo abaixo parecíu tan sinxelo como entrar coma Atila... ou Tejero e montala; pero que non se equivoquen, porque sabemos o que queremos, sabemos cara onde queremos camiñar, e tamén sabemos o que non queremos!!! non queremos que nos represente un equipo formado por 2 entidades (iso non sería en absoluto representativo da mocidade galega) e non queremos que ese equipo, que supostamente nos representaría, actúe de forma semellante ante calqueira contrariedade.
Desde aquí a miña noraboa a Loli, pola grande labor feita estes 4 anos no Consello da Xuventude de Galicia, por darlle pulo ó asociacionismo, por promover a participación, a ilusión, a creación e, sobretodo, a relación sana entre as diferentes entidades (aínda que esa relación sana de vez en cando teña que sufrir gripes coma a de hoxe).
E noraboa tamén, parabéns, á nova permanente, especialmente a Azu. Sei que o farás da mellor maneira que saibas e que buscarás asesoramento se é reciso; sei que vas poñer toda a carne no asador neste novo proxecto, que estás ilusionada e disposta a dar o mellor de ti (que non é pouco). Sei tamén que non será un camiño sinxelo e que atoparás mil pedras. Sei que terás días desos de "mellor sería non terse levantado" e días de "hoxe foi un día grande, dos que non se olvidan".
Azu, sei que estarás a altura das circunstancias. E non te preocupes, non é unha expectativa que teñas a presión de cumprir... es unha realidade observable, obxectiva, medible e cuantificable.
Por certo, ese camiño con pedras non o percorres soa: tes un equipo incriblemente bó... e tes unha compañeira de viaxe que, independentemente das pedras ou ríos, vales, terreos pantanosos..., estará ahí, ó teu ladiño (a 45 céntimos ou 1 hora de viaxe) animándote a camiñar e superar dificultades, a crecer como o fixestes ata agora, a ser unha grande mestra do saber: saber facer, saber estar e saber ser.
Sabía que sería un día cheo de emocións... pero non esperaba a invasión que alí tivo lugar. Cando me din de conta, o que ía ser unha máis que cordial e calorosa despedida, e unha emocionante acollida, convertiuse nun fervedoiro de improperios... alí estaba aquel grupo exaltado soltando sapos pola boca e facendo unha grande demostración das consecuencias de non ter recibido unha educación.
Sí... ilusionar a alguén é complicado, complicadísimo... saberse capaz de levar a cabo un traballo, sentir o respaldo de quenes alí estabamos, confiar nas propias capacidades e nas do teu equipo, saber que tomas a decision axeitada... todo iso é terriblemente complicado; sen embargo botalo abaixo, mellor dito, tentar botalo abaixo parecíu tan sinxelo como entrar coma Atila... ou Tejero e montala; pero que non se equivoquen, porque sabemos o que queremos, sabemos cara onde queremos camiñar, e tamén sabemos o que non queremos!!! non queremos que nos represente un equipo formado por 2 entidades (iso non sería en absoluto representativo da mocidade galega) e non queremos que ese equipo, que supostamente nos representaría, actúe de forma semellante ante calqueira contrariedade.
Desde aquí a miña noraboa a Loli, pola grande labor feita estes 4 anos no Consello da Xuventude de Galicia, por darlle pulo ó asociacionismo, por promover a participación, a ilusión, a creación e, sobretodo, a relación sana entre as diferentes entidades (aínda que esa relación sana de vez en cando teña que sufrir gripes coma a de hoxe).
E noraboa tamén, parabéns, á nova permanente, especialmente a Azu. Sei que o farás da mellor maneira que saibas e que buscarás asesoramento se é reciso; sei que vas poñer toda a carne no asador neste novo proxecto, que estás ilusionada e disposta a dar o mellor de ti (que non é pouco). Sei tamén que non será un camiño sinxelo e que atoparás mil pedras. Sei que terás días desos de "mellor sería non terse levantado" e días de "hoxe foi un día grande, dos que non se olvidan".
Azu, sei que estarás a altura das circunstancias. E non te preocupes, non é unha expectativa que teñas a presión de cumprir... es unha realidade observable, obxectiva, medible e cuantificable.
Por certo, ese camiño con pedras non o percorres soa: tes un equipo incriblemente bó... e tes unha compañeira de viaxe que, independentemente das pedras ou ríos, vales, terreos pantanosos..., estará ahí, ó teu ladiño (a 45 céntimos ou 1 hora de viaxe) animándote a camiñar e superar dificultades, a crecer como o fixestes ata agora, a ser unha grande mestra do saber: saber facer, saber estar e saber ser.
1 evaluaciones:
TOY UN POCO HARTA DE LAS PLANTILLAS!!!!
HELP ME PLEASE!!!!
Publicar un comentario